Velikosrpska ideologizirana propaganda lažne istorije ili poželjna projekcija prošlosti bazira se na brojnim bajkama, fantazijama, zabludama, mitologiji, obmanama, prevarama i lažima. I politički je fokusirana na falsifikatorskom, opskurnom, iskrivljenom i romantičarskom, megalomanskom ideološkom shvatanju istorije, a sve radi ostvarivanja određenih i konkretnih političkih, klero-nacionalističkih, šovinističkih i drugih ciljeva, asimilatorskih, ekspanzionističkih i hegemonističkih pretenzija, naročito prema i protiv Crne Gore i crnogorskog naroda, odnosno, istorijski autentične, samobitne crnogorske nacije.
Evo, u ovom kraćem tekstu, samo nekoliko primjera utvrđenih istorijskih činjenica koje demistifikuju, razobličavaju, demontiraju neke od brojnih velikosrpskih ideološko-političkih podvala, laži i propagandno-agitaciono i agenturnih tvrdnji, a što je najvećim dijelom vezano za Crnu Goru. Najprije, u Crnoj Gori je do druge polovine 19 vijeka bio dominantan narodni kult Ivana Crnojevića, ranije bio jako izražen kult dukljanskog kneza Svetog Vladimira Dukljanskog itd, a književno-politički uvezeni, nametnuti Kosovski mit i kult Miloša Obilića do Njegoša skoro da nije imao nikakvog uporišta u Crnoj Gori i u tradiciji i pamćenju crnogorskog naroda.
Uz to, Miloš Obilić je istorijski nepostojeća ličnost, odnosno, on je iz poetskih i ideologijskih i političkih motiva i ciljeva mitska, izmišljena ličnost-istorijski nepostojeći junak, pjesnička ili epska fikcija i narativ. Crnogorci, odnosno, ondašnji Zećani, a pređašnji Dukljani, na čelu sa poglavarom države Zete Đurađom II Balšićem, nijesu namjerno htjeli da učestvuju u Kosovskom boju 1389. godine. Ali recimo, u Kosovskom boju učestovali su pored Srba, velikim dijelom Mađari i Hrvati predvođeni vojskovđama hrvatskim Ivanom Horvatom i Ivanom Paliznom, kao i Bosanci predvođeni Vlatkom Vukovićem, koji naravno nije bio Srbin. Takđje srpski knez Lazar Hrebeljanović nije bio srpski car, već knez, a izmišljeni lik Miloš Obilić nije ubio osmanskog sultana Murata, već je to uradio radi preuzimanja prijestola njehov sin Bajazit, koji je ubio radi osmanskog trona i brata Jakuba.
Zatim, relevantno je reći, u svrhu raskrinkavanja velikosrpskih mitomanskih i istoriografskih i propagandnih otrova i izmišljotina, istorijsku činjenicu da Raško Nemanjić nije istorijsko-državotvorno i prije svega religijski, etnički i nacionalni crnogorski svetac i da je njegov crkveno-školski kult uveden u Crnoj Gori, vještacki importovan od strane mitropolita, izvanjca na čelu autokefalne Crnogorske crkve, Nikanora Ivanovića, Srbina iz Drnisa, tek 1856. Od tada počinje da se on u Crnoj Gori slavi kao školski svetac i crkvena ličnost i širi se njegov kult. Kult Svetog Save do dana nije postojao u Crnoj Gori i Crnogorci primarno nijesu znali ko je sveti Sava Nemanjić.
Recimo, Sveti Petar Cetinjski i vladika Rade nikad u svojim službenim spisima i djelima niđe nijesu spomenuli svetoga Savu Nemanjića. Takođe, knjaz Nikola i njegov otac veliki vojvoda Mirko Petrović-Njegoš su nakon ubistva knjaza Danila u Kotoru 1860, razriješili Nikanora Ivanovića sa položaja mitropolita, poglavara Crnogorske autokefalne pravoslavne crkve i protjerali ga iz Crne Gore. Tog Nikanora koji je uveo slavljenje Svetog Save u Crnoj Gori. Do vremena knjaza Nikole ne postoji ni jedan manastir ili crkva u Crnoj Gori posvećena svetom Savi, koliko je makar meni poznato. Nije mi poznato da se u Crnoj Gori u Nikolino vrijeme ijedan manastir nazvao po Svetome Savi. Bilo je, doduše, pojedinacnih ali jako rijetkih crkava tada podignutih i posvećenih njemu u određenim mjestima.
Dalje, prvi srpski ustanak je 1804., početak bune protiv dahija u beogradskom pašaluku Osmanskog carstva podignut pod vođstvom Karađorđa a Sultanu i Porti je odgovarala pobuna protiv odmetnutih od Stambola lokalnih namjesnika i njihove hrđave uprave na Balkanu. Karađorđe nije nio etnički Srbin, već Albanac katolik iz plemena Klimenti i Karađorđeviću su dugo slavili kao slavu Svetog Klimenta.
Inače, Karađorđe je bio ubica. Ubio je brata, oca, a na majku je prosuo, usuo košnicu punu pčela. I njegov kum Miloš Obrenović je kasnije organizovao njegovo ubistvo, kidanjem glave za račun Osmanskog castva i Devleta, Divana i Porte, kojima je, odnosno njihovim povjerenicima, na dar poslana.
Takđje, važno je napomenuti da je na Karađorđevoj zastavi pored ostalog bila vazan simbol svinjska glava (divljeg vepra) probodena strijelom i da je trobojnica tek kasnije vazalnoj kneževini Srbiji u doba Miloša Obrenovića, odlukom sultana Mahmuta II propisana kao nacionalni simbol zemlje Srbije u sastavu Osmanske imperije. Takođe, i na grbu Karađorđa je istaknuta svinjska glava kao nacionalni amblem, a i na pečatu Srbskog praviteljstvujušćeg sovjeta iz 1804. nalazi se u jednom njenom dijelu svinjska glava kao dio služebnog zvaničnog srpskog pečata.
U to vrijeme, Crna Gora je bila slobodna država i njena državna zastava tada je bila krstaš barjak. Govorim do vremena knjaza Danila I Petrovića-Njegoša. Crnogorski simboli na državnom grbu i zastavi bio je vjekovima dvoglavi orao, još od doba Crnojevića, a orao je simbol slobode. Državni grb Crne Gore i grb Crnogorskog senata u Njegoševo vrijeme bio je dvoglavi orao sa lavom u prolazu ispod orla. Nijesam, uz izvinjenje ako griješim, čuo, niti znam da glava vepra, makar bio i divlji, simbolizuje slobodu i da se može primaći bilo kako simbolici slobode - a to je orao.
