Neka mi bude dopušteno, na početku ove storije, kazati da je dr Veselin Veljović, istaknuti i hrabri crnogorski rodoljub, znalac i profesionalac u svome poslu i struci, doskorašnji direktor Uprave policije Crne Gore i aktuelni savjetnik predsjednika Crne Gore, potpuno u pravu, kada je juče, u lakonskoj, argumentovanoj javnoj analizi, precizno i ubjedljivo, razobličio, raskrinkao velikosrpske, plaćeničke i izdajničke prema našoj državi i domovini, pojedine medijske eksponente u Crnoj Gori (nepomenika) i njihovog opskurnog miljenika i stalnog saradnika Aleksandra Rakovića, a koji bjesomočno i kulmen - primitivno vrijeđaju i klevetaju crnogorske državotvorne i odane patriote Crne Gore i branitelje Crne Gore od ovog velikosrpskog, puzajućeg okupacionog zla, koje je, pod ovom novom kvislinško-kolaborantskom vladom, opet, kao poslije 1918. godine, zadesilo Crnu Goru. Osjećam iskrenu i rodoljubivu potrebu i iz ubjeđenja je saopštavam da je gospodin Veselin Veljović rekao živu istinu o savremenim zlotvorima Crne Gore i na tome mu čestitam i javno velim: Bravo!
Dalje, a u kontekstu teme iz naslova ovoga moga teksta, želim reći sljedeće: Među sijaset, poput seoske mobe okupljenih namjenski, te eksponiranih, dugo vremena, otvorenih neprijatelja države Crne Gore i njene državne nezavisnosti, iz Srbije, stranaca i izvanjaca, uz podršku i pomoć domaćih kvislinga i kolaboracionista, a u cilju osporavanja istorijskog, samobitnog identiteta crnogorskog naroda i nacije ističe se, već nekoliko godina u kontinuitetu, istoričar, (doktorirao na temi jednog perioda nastanka i razvoja muzičkog pravca- rokenrola u Jugoslaviji 1956-1968) - Aleksandar Raković, koji, inače, pojma nema o istoriji Crne Gore, ali, koji se, uprkos tome, drsko i podlo, odvažio, iako je totalna istorijska dileja za povijest Crne Gore, da napiše namjensku, odvratnu knjigu istorijskih laži, uvreda i prevara protiv istorije i savremenosti Crne Gore i Crnogoraca, pod nazivom „Crnogorski separatizam“ (Catena Mundi, Beograd, 2019).
Ta „knjiga“ je antiistorijsko štivo napisana od strane neznalice i padobranca u pisanju o istoriji Crne Gore - Aleksandra Rakovića, tog, blasfemičnog, velikosrpskog klero-nacional-šovinističkog i savremenog agitpropovca protiv slobode Crne Gore i Crnogoraca i njihovog istorijskog trajanja, njihove sadašnjosti i prava na budućnost življenja, bez beogradskog egida i mentorstva. Ta Rakovićeva „knjiga“ je jeftino, vulgarno, averzivno, petparačko štivo i ona nikakvog značaja nema za istorijsku nauku. Ali, ista ima za njega neskrivenog neprijatelja Crne Gore i svega što je crnogorsko i njegovih podržavalaca. I njegovih poslodavaca iste fele, dakle, onih što su taman kao i on - nevaljalci.
Neću se sada baviti detaljnijom analizom, suštinski, sveobuhvatnih laži, ultradesnog velikosrpskog ekstremiste Rakovića iz Beograda, iznesenih u toj knjizi, ali hoću javnosti prezentirati suprotno njegovom fanatičnom, ideološko-politički somnabulnom „istorijskom“ impesionizmu i ekspresionizmu, neke činjenice iz prošlosti zelenaške, crnogorske, državotvorne, suverenističke borbe, pregalaštva heroja Božićnog ustanka 1919. „Za Pravo, Čast i Slobodu Crne Gore“, a koje, potpuno ruše narativ agenta i plaćenika da radi protiv Crne Gore -Aleksandra Rakovića.
Naime, oficiri i vojnici crnogorske vojske, koji su decembra 1918. organizovali, a početkom januara 1919. podigli Božićni ustanak za obnovu crnogorske državnosti, a protiv odluka tzv. Podgoričke skupštine iz novembra 1918. godine i izvršene savezničke i srpske okupacije i nasilne aneksije Crne Gore, djelovali su u skladu sa ustavno-pravnim i zakonskim sistemom nezavisne i međunarodno priznate države Kraljevine Crne Gore u odbrani njenog suvereniteta, integriteta i subjektiviteta. Potpuno legalno i legitimno su podigli su crnogorski zelenaši i patrioti 1919. ustanak, jer se radilo o činu samoodbrane vlastite države u uslovima strane invazije, agresije i okupacije na nju.
Sudionici Božićnog ustanka, potom crnogorski gerilci, komiti i emigranti, bili su punopravni crnogorski državljani i građani, koji su služili dugo u crnogorskoj vojsci i državnoj upravi Knjaževine i Kraljevine Crne Gore, bilo kao oficiri, podoficiri, vojnici ili su bili civili, državni rukovodioci, činovnici visokog ili nižeg ranga, bez obzira na socijalni status i na to da li su živjeli u gradskim sredinama ili na selu. Seljački stalež tada je u Crnoj Gori bio apsolutno preovlađujući. Zakonska obaveza svih državljana (podanika) Crne Gore, a tako i vojničkog staleža i predstavnika civilnih organa upravne vlasti, bila je odanost, vjernost položenoj zakletvi državi Crnoj Gori i njenom suverenu (poglavaru, vladaru Crne Gore)-kralju Nikoli I Petroviću Njegošu i njegovom vladarskom domu.
Oficiri i vojnici koji su podigli Božićni ustanak 1919. godine pokazali su privrženost izvršenju vojnog zakona kojemu su bili obavezni i podložni. Naime, »Zakon o ustojstvu crnogorske vojske«, objavljen je i proglašen, 29 aprila / 12. maja 1910. godine. Vrhovni zapovjednik crnogorske vojske bio je knjaz/kralj Nikola kao poglavar ili šef države. Kralju Nikoli, kao vrhovnom komandantu vojske i predstavniku Države i Otadžbine, svaki vojnik, pri stupanju u vojsku, polagao je vojničku zakletvu na vjernost. Njena sadržina propisana je bila i članom 211 pomenutog Zakona o ustrojstvu vojske iz 1910. godine. Ta vojnička zakletva je glasila: »Zaklinjem se svemogućim Bogom da ću biti vjeran mojemu Gospodaru Njegovom Kraljevskom visočanstvu Knjazu Nikoli I, da ću za nerazdvojnu korist i ugled Otadžbine i Njegovu savjesno vršiti povjerene mi dužnosti, da ću na tu cilj slušati sve moje starješine i da ću do potonje kapi krvi braniti naš mili i sveti barjak crnogorski. Tako mi Bog pomogao«.
Ovoj vojničkoj zakletvi vjernosti vladaru Crne Gore knjazu/kralju Nikoli, kao i odbrani svetog crnogorskog barjaka bili su privrženi organizatori, učesnici Božićnog ustanka i crnogorski komiti i emigranti. Tada je (1918-1921) i kasnije taj zakon bio punopravan i važeći.
Kad se protivio odlukama tzv. Podgoričke skupštine, od 13/26. novembra 1918. godine, te okupacionim vojnim i civilnim vlastima, kad je vojnički djelovao na njihovom obaranju, kad je učestvovao u organizovanju i izvođenju ustaničkih akcija za vaspostavu Crne Gore, za njeno pravo, čast i slobodu, kad je bio u progonstvu, ostao je vjeran zakletvi Kralju Nikoli i Crnoj Gori-kapetan, potom komandir Krsto Zrnov Popović. On je vršio je časno i lojalno svoju ne samo moralnu, već i ustavnu i zakonsku dužnost prema državi i njenom suverenu. Činio je to kad je vodio oružane akcije u Crnoj Gori i kad je bio u prinudnom egzilu.
U tekstu koji slijedi upoznaćemo se sa par dokumenata o borbi autentičnih crnogorskih suverenista, učesnika Božićnog ustanka i komitskog pokreta, te crnogorske vojno-političke emigracije (1919-1927). Ta borba počivala je na htjenju i akcijama da Crna Gora sačuva, ali nakon okupacije i agresije izvršene 1918. godine, i da obnovi svoju državnu suverenost i nezavisnost.
»GLAS CRNOGORCA« (1919) SVJEDOČI O SRPSKIM SVIREPOSTIMA POČINJENIH U CRNOJ GORI
»Glas Crnogorca«, službeni organ Kraljevine Crne Gore, godina izlaska 47, Nej na Seni kod Pariza, br. 76, od 19. avgusta 1919.( po starom kalendaru), odnosno, 1. septembra 1919. godine ( po novom kalendaru) na strani 2 objavljuje u rubrici »KAKO JE U CRNOJ GORI« tekst naslovljen »PALIKUĆE«, u kojemu se navodi i ovo: » Među žrtvama beogradskih krvoloka nalaze se i porodica g. brigadira M. Vučinića, (Milutina-napomena N.A) ministra vojnog, čije su kuće, kao i kuća predsjednika vlade g. Jovana Plamenca u Crmnici, spaljene i potpuno srušene, a pokretno imanje sve uništeno. Ista je sudbina, kao što doznajemo, postigla i porodice g. g. Marka Đukanovića, predsjednika Državnog savjeta, koji je zatvoren u Jusovači, i Vuka J. Krivokapića, narodnog poslanika, koji je izbjegao u Italiju. Imanje im je uništeno, kuće spaljene, a porodice izbačene na ulicu bez krova, hljeba i odijela«.
U knjizi »Nekoliko stranica iz krvavog albuma Karađorđevića- Dokumenta o zločinima Srbijanaca u Crnoj Gori«, koja je u Rimu 1921. godine objavljena, u Kraljevskoj Crnogorskoj državnoj štampariji, u izdanju Odbora crnogorskih izbjeglica, na strani 20, između ostalog, piše i ovo: »Tako, između mnogobrojnih drugih, popaljene su kuiće generala Joka Adžića (u Pivi); generala Đura Jovovića (okolina Nikšića); današnjeg predsjendika crnogorske vlade g. J. S. Plamenca (u Crmnici), današnjeg ministra vojnog, generala Vučinića (na Vranjickim njivama-Duklja, stara Dioklecija) i. t. d. Karakteristično je, da druga kuća g. Plamenca, koju ima u varoši Cetinju, nije zapaljena. Ona je od Srbijanaca samo pretvorena u zatvor. Tako isto nije zapaljena kuća generala Vučinića, koju ima u varoši Podgorici«.
U rodoljubivoj pjesmi »Smrt ili sloboda« autora Radovana (Rada) Dedovića, napisanoj u Marselju decembra 1919. godine, a objavljenoj u emigranskom »Glasu Crnogorca« i »Državnom kalendaru kraljevine Crne Gore za 1920«, nalaze se i ovi stihovi: »/ Pregledajte brda i doline/ Viđećete grdne ruševine/ I od skoro crne paljevine/ Kod Morače na Vranjinske Njive/ Bjele dvore vojvode Mijajla/ Pune nekad gospodstva i sjaja/ Zapališe dom junaka starih/ Obijesni Huni i Tatari/ Što ne šćeše njegovi sinovi/ Srbijanski postati robovi /«.
ZAKLETVA CRNOGORSKIH OFICIRA U RIMU 25. NOVEMBRA 1922. GODINE
O motivima, smislu, ciljevima, ideološko-političkoj podlozi, programskim koncepcijama ustaničke, komitske i emigrantske borbe crnogorskih zelenaša, oficira crnogorske vojske, deponenta zakletve kralju Crne Gore Nikoli I Petroviću-Njegošu, koji su svoje činove i unapređenja dobijali na osnovu Zakona o ustrojstvu vojske Kraljevine Crne Gore iz 1910. od strane kralja Nikole i crnogorske Vlade, kao svjedočanstvo može poslužiti i sljedeći istorijski izvor.
Radi se o dokumentu naslovljenom »Evanđelje slobode«, Rim 25. novembar 1922. godine, koji je napisan, otkucan pisaćom mašinom na memorandumu Ministarstva spoljnih poslova kraljevine Crne Gore i svojeručno potpisan od strane 43 crnogorskih rodoljuba, oficira i političkih emigranata.
Potpisnici ovog akta su zelenaški ustanici i oficiri crnogorske vojske, iz svih krajeva Crne Gore (Piperi, Cuce, Crmnica, Bokovo, Bjelopavlići, Ljubotinj, Cetinje, Bajice, Bandići, Konak, Vasojevići, Kuči, Pješivci, Komani, Nikšić, Zeta, Grahovo, Bjelice i dr.), koji su učestvovali u ustaničkim i komitskim akcijama i bili emigranti u Italiji (1919-1922). Mnogi od njih skončali su svoje živote u inostranstvu, a mnogi su se vratili u zemlju i nastalivili borbu za svoja uvjerenja. Neki su poginuli u borbama, a jedan dio je uhvaćen i osuđen na robiju od strane vlasti u KSHS.
Ovaj dokument potvrđuje da heroji istorije nijesu oni koji su rušili državu, već oni koji su se borili i stradali za nju. Ovaj akt ima karakter zakletve, a glasi integralno:
»Rim, 25 novembra 1922. godine EVANĐELJE SLOBODE: Sa ovim niže potpisati izjavljujemo i zaklinjemo se:
1). Da ćemo sve svoje snage: fizičke, intelektualne i moralne posvetiti vaskrsnuću crnogorske državne slobode i da smo gotovi za postignuće toga svetog cilja na prvu zapovijest i svoj život dati.
2). Da ćemo sva naređenja, koja nam bude izdavao naš narodni vođa, crnogorski Ministar Predsjednik Gospodin Jovan S. Plamenac bez ikakvog oklijevanja izvršavati.
Njegova naređenja za nas su najveći zakon. Isto tako bez ikakvog oklijevanja izvršavat će mo i svaku naredbu našeg vođe koju bi nam izdavao preko njemu potčinjenih organa. Tek pošto se naređenje izvrši ima se pravo na eventualnu žalbu i to konačno kod prve predpostavljene vlasti naredbo-davčeve.
3) Pristajemo da svaki neposluh bude kažnjen smrću i da izvršioci smrtne kazne budu članovi Crne Ruke, koji jedan za drugog ne smiju znati. Umirem za Crnu Goru:
Kom. Pero Vuković, kom. Marko Vučeraković, kom. Mašan M. Borozan, Kom. Blažo Marković, Kom. Savo Bošković, Kap. Jokica Andrijević, Kom. Zaviša Zvicer, kap. Ilija Lubarda, Por. Krsto Niković, Pero Leković, poručnik Maksim M. Martinović, Mijuško Mrvošević, Aleksandar F. Đokić, Mihailo Tomić, kap. Luka Đurković, kom. Pero Bošković, kom. Simo Čukić, kom. Tomica Lekić, kom. Petar Lekić, Đuro Lazarević, Miljan Lazarević, Risto Sekulić, kom. Ćetko Bigović, Zeko Delibašić, Krcun Kusovac, kom. Petar Vukov Lekić, kom. Milo S. Leković, por. Andrija Radulović, por. Bogdan Simović, Rade Nikić, Vaso Kralj, Bogić Perović, Niko Niković, Kom. M. Kovačević, kom. Dušan Vuković, Vido Nikčević, Mitar Popović, Vasko Radičević, Stevan Lekić, Milo Leković, Špiro Belada, Radisav Nikezić, Krcun Janković«.
(Biblioteka Istorijskog Instituta Podgorica, Izabrana dokumenta Jovana Plamenca (nenumerisana kutija), odabrao i sredio Jagoš Jovanović. Ministere Royal Affaires Ettangeres de Montenegro, Rim, 25 novembra 1922, EVANĐELJE SLOBODE.)
Pored navedenog, od posebne je važnosti naglasti da u pismu Jovanu Simonovu Plamencu iz italijanskog grada Bolonje marta 1922 godine pred napuštanje Italije komandir Savo Raspopović i kapetan Jokica Andrijević izjavljuju mu spremnost da će „ostat vjerni i dostojni svoje zakletve”
(Biblioteka Istorijskog instituta Podgorica, f. 81, Dokumenti Jovana Plamenca, Savo Raspopović, Jokica Andrijević-Jovanu Plamencu, Bolonja, mart, 1922).
I oni su izvršili zakletvu: Savo Raspopović je, sa 10 svojih saboraca, poginuo 28. decembra 1923. godine u Rubežima kod Nikšića u sukobu sa srpskom vojskom, žandarmerijom i bjelaškim kontrakomitskim formacijama, a Jokica Andrijević je nakon povratka u Crnu Goru i ponovnog komitovanja uhvaćen i na sudskom procesu u Kolašinu presudom od 5. januara 1927. godine osuđen kao politički »krivac« na kaznu robije u trajanju od 15. godina. Robijao u zloglasnom zatvoru u Zenici kao politički osuđenik. Kao datum početka izdržavanja određene zakonske kazne naznačen je 28 april 1926. Izašao je iz zatvora nakon amnestije date 24. maja 1934. godine.
CRNOGORSKI PATRIOTA I OFICIR SAVO FILIPOV ČELEBIĆ O MONSTRUOZNOM UBISTVU MAJORA ŠĆEPANA MIJUŠKOVIĆA (1924) OD STRANE SRPSKE KALABIĆEVE ŽANDARMERIJE POD FIRMOM DRŽAVE SHS
Povodom okrutnog zločina nad majorom crnogorske vojske slavnim junakom Šćepanom Mijuškovićem, kojega je na svirep i monstruozan način ubio zloglasni srpski kapetan Milan Kalabić sa žandarmima 1924. godine u Nikšiću, major crnogorske vojske i patriota Crne Gore Savo F. Čelebić je napisao u emigraciju u Rimu (Italija) 20. juna 1924. godine poemu pod naslovom »Vijenac na grobu Šćepana Mijuškovića«, koja je štampana iste godine u Detroitu (Amerika). U tome spjevu komandir Savo Čelebić navodi i ovo:
»Oh Srbijo, da li imaš / Još sinova da se same, / Što se Šćepan Mijušković
Mrtav nađe u dno jame?! / Onaj Šćepan te vas brani / Na krvavu Bregalnicu,
A naJavor te čuvaše / Vašoj vojsci odstupnicu. / Ubiste ga kukavički
Vezatoga u sindžire, / Te izdahnu pod toljage / I udarce od sjekire.
Ej, sudbino, prokleta si, / Što mu takvu smrt dosudi- / Da ne umre na poljani,
Đe junački handžar sudi; / Pošteđe ga na bojištu, / Pod olovnu vijavicu,
Da Cigani smrt mu dadu / U podrumu, u tamnicu! / Hej Srbijo, sram te bilo!
Ubicu mu nagrađuješ- / A junaka onakvog / Još i u grob hladni psuješ.
Zar ponosa junačkoga / I zazora od nečina, / Nestalo je pod Avalom
Kod odive i kod sina? / Palite nam dom i kuću, / A davite vizetove!
Lav ranjeni Crne Gore- / Već procvilje u okove! / Gledate nam krov đe gori,
Kojemu ste vatru dali- / Gledajte ga i smijte se, / Dok se i vaš ne zapali...
Ti Šćepane mili druže, / Rodu si se odužio- / Svud okolo Crne Gore
Junački si krv prolio. / Mirno spavaj san večiti, / Kod žalosnog doma tvoga;
Djela tvoja nas će kadit / Kao tamjan iz Ostroga. / Ime tvoje rezaće se,
Za naš ponos i za diku, / Sa slovima suha zlata / U junačkom spomeniku.
Iz dalekog tuđeg kraja, / Moj Šćepane, mili druže, / Evo na grob da ti stavim
Pokapane suzom ruže. / Sa srca su mog uzbrane, / Sa drugarske ljute rane-
Nek ti tešku bol ublaže / Dok nam bolji dan osvane...«
***
Ovu su činjenice, koje notorno i potpuno demantuju ordinarnog klevetnika i falsifikatora Aleksandra Rakovića kad piše i govori o Crnoj Gori i tzv. „ujedinjenju sa Srbijom“ 1918. godine.
Naravno, kad u propagandnoj, odvratnoj i poraznoj po njega i njegovu bratiju tzv. knjizi pod glupavim naslovom „Crnogorski separatizam“ (Beograd, 2019) Aleksandar Raković piše o crnogorskim zelenašima, njihovoj ideologiji, politici i borbi, sve što je taj istrorigrafski obmanjivač i propagandista u istoj napisao po naružbi, nema nikakvo uporište u istorijskim izvorima, istorijskim činjenicama i argumentima.To je i logično bilo očekivati od takvoga tipa autora, jer je on tu tzv. knjigu pisao (Aleksandar Raković)- ne iz naučnih pretenzija, već dnevno-politikanskih i agitacionih.
To njegovo jeftino i averzivno „sočinenije“ je najobičnija politikanska ujrdurma i hajka, nastala iz ovovremenog (ali i kontinuiranog) velikosrpskog klero-nacionalističkog, novo-gebelsovskog ideološkog miljea, u verikorspkoj verziji i recepciji, a koji stalno i bjesomučno atakuje na Crnu Goru i njen autentični državno-pravni i nacionalno-istorijski individualitet i subjektivitet crnogorskog naroda i nacije i građanske, sekularne nezavisne i međunarodno priznate naše države VJEČNE CRNE GORE!
