Prije negoli je Vlada verifikovala rezultate Dritanove prevare prilikom izglasavanja tzv. Temeljnog ugovora, na osnovu tri reakcije lokalnih ispostava Beogradske patrijaršije postalo je jasno da taj dokument nije pravljen da uvede tu vjersku ustanovu države Srbije u pravni poredak Crne Gore, već da je učini iznaddržavnim entitetom.
Zato je bilo i potrebno da Dritanovi mentori upregnu svu propagandističku silu kako bi nas ponovo zastrašili tzv. crnogorskim ekstremistima, a svaku kritiku Dritanove veleizdaje povezali s korupcijom i kriminalom.
Uza svu larmu i spinovanje, danas je svakome ko hoće da vidi jasno da je tzv. Temeljni ugovor zapravo najveća kriminalno-koruptivna operacija u crnogorskoj istoriji. Nikad nikome, naime, nije pošlo za rukom da tako olako, pod prividom legaliteta, otme Crnoj Gori i prošlost i budućnost, ali i preko 50 km2 državne imovine.
Scena 1: Dritan tvrdi kako nije tačno da se tzv. Temeljnim ugovorom uvodi „pravoslavna vjeronauka“ a da je Opštim zakonom o obrazovanju i vaspitanju taj vid nastave zabranjen, ne objašnjavajući zašto se u tzv. Temeljnom ugovoru „pravoslavna vjerska nastava“ povezuje s javnim školstvom.
Samo koji dan nakon usvajanja tzv. Temeljnog ugovora Joanikije II Mićović saopštava:
„Roditelji koji žele da njihova djeca uče vjeronauku imaju to pravo i država je dužna da im to pravo obezbijedi, i to u osnovnim državnim i srednjim školama, kao građanima svoje zemlje. To je pravo i roditelja i djece, koje niko osporiti ne može! (...) Temeljni ugovor to ne može da obezbijedi, nego zakoni u državi moraju da obezbijede slobodu za vjersku nastavu u osnovnim i srednjim školama.“
Joanikije, dakle, crta mapu puta koju je pripremio član 16 tzv. Temeljnog ugovora u kojem stoji: „Pravoslavna vjerska nastava u javnim školama može se regulisati, u skladu sa pravnim poretkom Države.“ Vjersku nastavu u javnim školama Država nije jemčila niti jednoj drugoj vjerskoj zajednici dosad. „Pravoslavna vjerska nastava“, dakle, biće uvedena u crnogorsko javno školstvo kad to odluči Joanikije, a sprovede Dritan izmjenom zakona. I tada će nas, van svake sumnje, ubjeđivati da rješava problem, a one koji se usprotive desekularizaciji Države optužiće da su ekstremisti, s „nečim fašističkim u sebi“, te da svojim „lelekanjem“ štite korupciju i kriminal.
Scena 2: Samo koji dan kasnije Joanikije II na Lukavici, na obali Kapetanova jezera, na parceli koja je u državnome vlasništvu osveštao je temelje buduće crkve čiji će patron biti „Svezi knez kosovski Lazar“. Crkva će osim Lazaru, svecu nepoznatom u tradicijskoj kulturi Crne Gore, biti podignuta u čast, kako reče Joanikije, „ostalih srpskih vitezova koji su ginuli za slobodu od Kosova pa do današnjih dana“.
Crna Gora je zaista u raljama dva ekstremizma, pri čemu oba imaju velikosrpski predznak
Ako se pitate kakve veze ova uzurpacija državnoga zemljišta ima s tzv. Temeljnim ugovorom, odgovor možete potražiti u članu 7, po kojem se Država obavezuje da „izvrši uknjižbu svih neupisanih nepokretnosti u vlasništvo Mitropolije crnogorsko-primorske, Eparhije budimljansko-nikšićke, Eparhije mileševske, Eparhije zahumsko-hercegovačke i njihovih crkveno-pravnih lica kojima pripadaju“.
I nije Joanikije II nestrpljiv pa hita da implementira ugovor koji još nije punovažan, on je samo svjestan svoje pozicije moći. Može mu se, pa sad, što bi Joković rekao, crknite-puknite. Država je i ovo otćutala.
Scena 3: Koji dan kasnije u Crkvi Svete Trojice na Pelinskoj rudini u Gornjem Grblju, Beogradska patrijaršija služila je liturgiju s parastosom osuđenome ratnom zločincu Draži Mihailoviću, a istovremeno u Cetinjskome manastiru Joanikije II je tokom službe veličao Joanikija I Lipovca, saradnika fašističkih i nacističkih okupatora iz Drugoga svjetskog rata.
Istoričar Adnan Prekić s pravom je ukazao na to da je i ovaj čin otvorenoga istorijskog revizionizma usklađen sa sadržajem tzv. Temeljnog ugovora, u kojem se u članu 7 navodi da „bogosluženje, vjerski obredi i ostale vjerske djelatnosti se obavljaju u hramovima, drugim zgradama, na grobljima i prostorima u crkvenoj svojini, kao i na javnim mjestima, otvorenim prostorima i mjestima vezanim za značajne istorijske događaje ili ličnosti“.
U svega 10-ak dana otkako je Dritan Abazović šibicarskom prevarom progurao tzv. Temeljni ugovor na Vladi, na osnovu samo nekoliko reakcija Joanikija II i Beogradske patrijaršije, postalo je jasno kako će izgledati njegova primjena i što je zapravo njegova svrha.
A njegov je cilj pretvaranje Crne Gore u metoh Beogradske patrijaršije, što je prvi korak ka izgradnji multičetničke Crne Gore. Na tome poslu neuporedivo sposobniji igrač od Zdravka Nejakog pokazao se Dritan Abazović.
Onoga trenutka kad je Beograd u svojim igrama bez granica s ciljem obnove Dušanova carstva shvatio da Crnu Goru ne može pokoriti dok ne naruši njen multietnički sklad, sekularno i građansko ustrojstvo, umjesto direktnih udara nosilaca transparentne velikosrpske politike u Crnoj Gori (okupljenih oko DF-a), aktivirani su spavači iz redova tzv. građanske Crne Gore, predvođeni koncernom Vijesti. Njihova je uloga da mekom silom, kampanjom spinova i laži, prokrče put za ostvarenje velikosrpskih ciljeva na prividno legalan način.
Tzv. Temeljni ugovor zapravo je najveća kriminalno-koruptivna operacija u crnogorskoj istoriji
Otud i izmišljena teorija o dva podjednako opasna ekstrema, srpskome i crnogorskome, pri čemu se srpski tek imenuje kao bezazleno strašilo, a kampanja usmjerava na kriminalizaciju Crnogoraca – „asimptomatskih nacionalista“ – đe se svaki otpor novoj Vučićevoj velikosrpskoj i proruskoj platformi etiketira kao odbrana korupcije i kriminala bivšega režima.
Viđeli smo prije neki dan kako je jedan tekst Vijesti iz pera njihova glavnoga urednika – u kojem se fabrikuje teza da je tzv. crnogorski ekstremizam tempirana bomba u temeljima države – poslužio kao povod za ekstremističke provokacije paracrkvenih bratstava u Nikšiću, a potom i za demonstraciju prekomjerne i brutalne sile policije isključivo prema građanima koji su proslavljali Dan državnosti.
Crna Gora je zaista u raljama dva ekstremizma, pri čemu oba imaju velikosrpski predznak. Jedan okuplja političku platformu oko DF-a, In4S-a, Matice srpske, Srpske kuće te tzv. pravoslavnih bratstava i njegove su namjere i ciljevi svakome jasni.
Drugi velikosrpski ekstrem, kamufliran platformom tzv. srednjega puta, okupljen je oko koncerna Vijesti i ovaploćen u politici Ure, Demokrata, Evrope sad, nakačen na djelove Beogradske patrijaršije kojima pripisuje „emancipatorsku ulogu“, a cilj mu je da mehanizmima meke moći, „razvlačenjem pameti“, fingiranjem prozapadnoga kursa i sl. odigra ključnu ulogu u potčinjavanju Crne Gore interesima Aleksandra Vučića i najmoćnije organizacije ruskoga uticaja na Balkanu – Beogradske patrijaršije.
Platforma i jedne i druge ekstremističke velikosrpske grupe, koje razlikuju samo propagandne metode, sažeta je u riječima popa Beogradske patrijaršije Darka Ristova Đoga: „Genijalni srpski bokeljski književnik Nikola Malović sažeo je suštinu 'nezavisnog' Montenegra: Crna Gora jeste stvarnost, ali nije istina.“
Za zagovornike otvorenobalkanskog velikosrpskog projekta, bilo one Dritanove ili one Mandićeve, Crna Gora može postojati, ali ne kao država, već kao teritorija, i to – multičetnička, kojom će upravljati, kao što i danas upravlja, Beogradska patrijaršija.
