U Crnoj Gori najavljeno je osnivanje prve stranke desne političke provinijencije sa crnogorskim predznakom „Konzervativne partije“.
U zemlji u kojoj ne postoji ozbiljnija tradicija političkog konzervativizma, desni dio političkog spektra oduvijek je bio rezervisan za anticrnogorske političke organizacije. Kad kažem anticrnogorske, a tužno je što uopšte moram dodatno objašnjavati, mislim na politike koje su negirale i negiraju prava građana na autentični nacionalni i kulturni identitetski okvir.
Ostajem vjeran najdragocjenijoj tekovini naše države, monumentalnoj ideji usred Balkana - građanskoj Crnoj Gori
Zapravo, desni politički korpus u našoj državi bio je isključivo određen ka negiranju Crnogoraca, njihove nacionalnosti, kulture, istorije, jezika i crkve.
Desničarska politička tradicija je dakle stoprocentno bila zasnovana na identitetskoj ravni, nikad na ekonomskoj. Biti desničar u Crnoj Gori podrazumijevalo je da baštiniš vrijednosti velikosrpstva i četništva, a desničarski heroji bili su martiti iz izgubljenih ratova i haških sudnica. Ratko Mladić, Vojislav Šešelj, Željko Ražnatović Arkan, Slobodan Milošević...
Uticaj Srbije u Crnoj Gori, sa finansijsko političkom logistikom, uvijek se otjelotvoravao u obliku desne ili ultra desne manifestacije.
Stereotipnost tradicije desničarskog u Crnoj Gori, posebno u posljednje vrijeme, dobija formu militantnosti, podrške politici Rusije i njihovom lideru Putinu. Otvorena podrška agresiji na Ukrajinu, u posljednje vrijeme, dodatno je afirmisala prosrpski desničarski korpus, dajući mu upgradeovanu estetizaciju i formu ultraškog, kvislinškog i militantnog pravoslavnog skindhed look-a. Istetovirani sveci, mitropoliti i patrijarsi, tik uz kukasti krst.
Ono što je u zapadnim zemljama vrijednosno okarakterisano kao neonacistički izraz, dakle nikako legitiman izraz desne političke provinijencije, u Crnoj Gori je legalni pol u okviru građanske države, pod etiketom „srpske kulture“.
Sve češće se, zadnjih godina, koliko traje nova kriza crnogorskog nacionalnog statusa kao posljedica novih političkih okolnosti, postavljalo pitanje: da li crnogorsko pitanje može biti riješeno u okviru pacifikovanog građanskog koncepta, bez političke opcije desnog centra koja će radikalnije zastupati crnogorske nacionalne interese?
Stereotipnost tradicije desničarskog u Crnoj Gori, posebno u posljednje vrijeme, ima formu militantnosti
Lično, najponosniji sam što Crna Gora nikad nije upala u tipično balkansku zamku nacionalizma, čak ni onda kad je pod udarcima anticrnogorskih snaga to bio logičan korak. Naprotiv, dok su svi drugi nacioni u Crnoj Gori bili fokusirani na svoje nacionalne interese, Crnogorci su ujedno morali da brinu i o opstanku svog nacionalnog bića i o opstanku građanskog karaktera zemlje. Tu nepopularnu istinu nećete čuti od političara, a zbog nje ćete dobiti etiketu nacionaliste, upravo od - nacionalista.
Uz sasvim opravdano pitanje, može li se građanskim braniti crnogorsko u Crnoj Gori nova partija na našem političkom nebu otvoreno sebe definiše kao nacionalnu, a ne građansku. Paradoks leži u tome što bilo kakav pomen nacionalnog sa predznakom crnogorskog, u našem društvu izaziva lavinu negativnih komentara licemjernog, „srednjaškog“ dijela naših građana. Protest građana na Belvederu tako ispada „teroristički“ akt, a intelektualci okupljeni oko te ideje - nacionalisti.
Dakle, nije nikad problem nacionalna logika političkog djelovanja Srba, Bošnjaka, Albanaca, Hrvata i Muslimana, ali je zato najstrašniji tabu kad neko na to pomisli kod Crnogoraca. Jedan istaknuti novinar je tako izjavio: „Crna Gora konačno na radost svih patriJota, komita, belvederaca i Draginje, Šu*kovića & Ranka, dobija our very own fašističku partiju. Neka je sa srećom u oba doma, iliti pod oba krila, što bi rekli Nebo Redžić i ostatak „tvrde nacionalne struje“.
Ja ostajem vjeran najdragocjenijoj tekovini naše države, monumentalnoj ideji usred Balkana, građanskoj Crnoj Gori, ali ipak novoj partiji želim sretan početak fajta sa nacošima svih naroda i narodnosti. Jer, kako jedan od njenih osnivača tvrdi: „Desnica gradi državu, a ljevica može samo da je uređuje“.
