Predsjednica Evropske komisije Ursula fon der Lajen, kako nam je slavodobitno saopštio premijer Milojko Spajić, impresionirana je napretkom Crne Gore na EU putu. U čemu se tačno sastoji taj impresivan progres, pitanje je bez odgovora.
Znamo kako funkcioniše evropska birokratija i da birokrate prečesto ne vide dalje od stavki evidentiranih kroz izvještajnu papirologiju. No, gospođi Fon der Lajen promakle su čak i stavke koje su kroz izvještaje označavane kao indikatori stagnacije, a uprkos upozorenjima ostale su sastavni elementi društveno-političkog života.
43Jesu li mjera progresa nefunkcionalne institucije, čije se razaranje sistemski sprovodi? Mogu li snage koje prijete narušavanjem ustavnog poretka uopšte biti garant progresa? Takve, antievropske inicijative, poput uvođenja dvojnog državljanstva, detektovane su od strane članova Evropskog parlamenta.
Crna Gora je zemlja u kojoj je crkva faktički stožer državne politike. Zemlja u kojoj se crtaju mete na čelima medijskih radnika, intelektualaca, predstavnika NVO sektora – svih koji su odavno prozreli zadnje namjere vlasti koju je 2020. godine vaspostavila SPC, prema uputstvima moskovsko-beogradskih nalogodavaca.
Zakon o stranim agentima nameće se kao institucionalno oružje za gušenje slobodne riječi. Zemlja u kojoj je jedan čovjek, Boris Raonić, praktično iznad sistema.
Nikad okončani šavnički izbori, politička kriza u više opština. Umjesto obećane meritokratije državna uprava grca u partitokratiji i nepotizmu. Premijer paf-paf metodologijom kupuje vrijeme za opstanak Frankenštajn Vlade.
Dok se sistem raspada, Spajić i njegovi partijski vojnici kormilo prepuštaju sviti predvođenoj Andrijom Mandićem. Dok se PES marionete zavlače u mišju rupu, Demokrate se bore za ispravljanje „nepravde“ prema srpskom jeziku. Kad prevlada ideološki zov, ćutološka pozicija odjednom postaje neprimamljiva.
Ni Mandićeva naglo probuđena ljubav prema manjinskim partijama nije dugo trajala. Od solidarnosti i tolerancije do posljednjih opomena. Bošnjačka stranka je, makar za javnost, uspješnije disciplinovana od albanskih partija.
U prilog tome govori sramna izjava ministra vanjskih poslova, koji onomad reče da se neće spoticati preko Srebrenice. Ibrahimović je trčećim korakom preskočio Srebrenicu koaliranjem s negatorima genocida. I još iz BS negoduju zbog sistemskog odnosa prema ratnim zločincima, umjesto da o tome porazgovaraju s koalicionim partnerima, koji s višedecenijske ideološke ravni nijesu odmakli ni milimetar.
Reče Ibrahimović i ne trepnu – da je Crna Gora 1918. godine, na teži način, spoznala slobodu i demokratiju. Nije se čak ni pravdao da mu se omakao gaf. Naprotiv. BS dobrano kopira mantre ZBCG – ugroženost, medijsko-politička propaganda... Napisah neđe – s kim si, takav si.
Dok se sistem raspada, Spajić i njegovi partijski vojnici kormilo prepuštaju sviti predvođenoj Andrijom Mandićem
Kad se prigrle pročetnički skuti, istorijske lekcije se zaboravljaju. Zasigurno je Ibrahimovićeva namjera da izbjegne javni ukor oduševila Kneževića i Mandića. Čak se ni oni sami ne bi tako ispod pojasa razračunavali sa Crnogorcima i Crnogorkama, proglašavajući godinu u kojoj je Crna Gora izgubila državnost nasilnim prisajedinjenjem slobodarskim iskorakom. Diktatura, krvavi teror, progoni, siromaštvo, za Ibrahimovića su vrhunac demokratije. Mandićev učenik koji je prešao igricu.
Dok manjinske partije dekorativnim istupima teže da anesteziraju javnost, evropski hvalospjevi u pogrešan vakat, stižu kao vjetar u leđa za realizaciju Mandićeve agende. Preoblikovati institucije po etničkom ključu. Nastaviti sa obrazovnim sistemom, sve do opština sa nacionalnim predznakom. Od jezika, preko zastave i himne, srušiti Ustav i razbiti građanski karakter države.
Zapad nas neće spasiti, ali su regionalne posjete nalik na turneje Angele Merkel kamen o vratu proevropskoj Crnoj Gori.
Nije sve u IBAR-u, nakon kojeg su dobrosusjedski odnosi sa Hrvatskom, nakon Kosova i BiH, brzopotezno dovedeni do istorijskog minimuma. Valja sagledati realno stanje, a to se ne može s prilijepljenim ružičastim naočarima.
