Otišao je iz Italije za prvo za Albaniju, potom se prebacio u Bugarsku, te u Tursku, u Carigrad, odnosno, Istanbul, iz kojega je 1925. godine pošao, kao autentični crnogorski suverenista i lojalista, u novi politički egzil u ondašnji Sovjetski savez (sovjetsku, boljševičku, komunističku Rusiju).
Crnogorski visoki oficir, suverenista, zelenaš, ustanik, komita, politički egzilant, oficir Ivan P. Bulatović se, ostajući dosljedan višegodišnjoj ustaničkoj i emigrantskoj borbi Za pravo, čast i Slobodu Crne Gore, zalagao, i nakon emigracije u Sovjetsku Rusiju (Sovjetski Savez) kontinuirano, od 1925-1934, i godinama docnije, u za obnovu samostalne crnogorske države, protiveći se enegrično sistemu vlasti u Kraljevini Jugoslaviji i hegemoniji Srbije unutar nje, smatrajući da je crnogorski narod okovan okupacionom upravom, koja ga konstanto ugnjetava.
Pozivao je konstantno na borbu protiv velikosrpskog mučitelja i tlačitelja Crne Gore i crnogorskog naroda.
Sa Petrom-Perom Gruberom (koji je pripadao tada opozicionoj i zabranjenoj Samostalnoj demokratskoj stranci Svetozara Pribićevića, članici Seljačko-demokratske koalicije (od 1927), na čijem je čelu bila Hrvatska seljačka stranka Stjepana Radića, potom dr Vladka Mačeka- Gruber je nakon zavođenja diktature kralja Aleksandara 6. januara 1929. Godine, emigrirao u Njemačku i Austriju- Beč i Berlin), Ivan Bulatović je, pored Marka Zekovog Popovića iz Londona, Krsta Vukovog Martinovića iz San Marina, Nikole Petanovića iz San Franciska, održavao prepisku, političke prirode i patriotski se konstantno zalagao za obnovu samostalne države Crne Gore.
Iz ondašnjeg Sovjetskog saveza, konkretno iz grada Simferopolja (Krim, Ukrajina) je bivši crnogorski brigadir Ivan P. Bulatović uputio, 30. avgusta 1931. godine, pismo političkom emigrantu Petru-Peru Gruberu, koji se tada nalazio u Beču, a u kojemu govori o tragičnoj sudbini crnogorskog naroda od nasilne aneksije i okupacije izvršene od strane Srbije (potom KSHS) 1918. godine pa nadalje i on elebaorira kako Crnogorci, Hrvati, prečanski Srbi i Makedonci imaju jednog mučitelja koji ispija njihovu krv, a to je zvanična Srbija.
U tome pismu, pored ostaloga, Bulatović predlaže Gruberu zajedničnu borbu protivu vladajućeg, režimskog velikosrpskog beogradskog terora.
To pismo Ivana Bulatovića upućeno Petru-Peru Gruberu glasi:
„Dragi gospodine Pero!
Hrvati, Makedonci, prečanski Srbi i Crnogorci imaju jednog mučitelja, koji svakodnevno ispija njihovu krv[1]. Pa kad je tako pitanje je, zašto se ti narodi ne ujedine, da se zajednički bore protiv svojih mučitelja i inkvizitora?
Odgovor bi bio kratak i jasan. Zajednička borba tih naroda zavisi od umjelosti[2] njihovih vođa. Da je tako, no i pored umjelosti od vođa se traži još družnost i iskrenost.
U današnje vrijeme u koliko je meni poznato, nije provedena nikakva organizovanost među tim narodima, a po mojem ubjeđenju, bez tvrde organizovanosti tih naroda, neće ni jedan od njih dobiti svoju slobodu. U interesu je sviju nas da se sve narodne grupiljarke[3] tih naroda spoje u jedan front, i da ujedinjenim silama povedemo usiljenu[4] borbu, protiv grobara čovečijih prava. Bio bih vam zahvalan kad bi se vi na tome poradili. Istovremeno bio bih vam zahvalan kada bi ste pisali g. F. Staniševu[5] u Bugarsku, da mi kod bugarske vlade izradi vizu i slobodan dolazak u Bugarsku - jer bi odovuda doprinio koristi našoj opštoj stvari. Zato sam i ja pisao ostrag[6] neki dan g. F. Staniševu, s obavezom da neću preduzimati nikakva rada koji se ne bi slagao sa politikom Bugarske.
Kao jedan od vođa Crnogorskog ustanka u 1918. god. i danas obdržavam veze sa ljudima u unutrašnjosti – i mogu ve uveriti da narod u Crnoj Gori nije klonuo duhom no na protiv svaki dan više i bolje je nastrojen za borbu očekujući zgodnoga momenta, da sa sebe strese jaram i okove, koji su mu nepravilno i ne zakonito nametnuti.
Te radi organizovanosti naroda u unutrašnjosti i spajanja čvrstih veza sa ljudima za granicom od sva četiri rečena pismena – smatram da bi dobro bilo, da pređem u Bugarsku. No kako na žalost pri ruci nikakvih isprava nemam, a pri tom ni razrešenje ni od koje države, da sam slobodan doći na njenu teritoriju – to mi je i nemoguće odavle[7] poći, dok bi mi se na to dala mogućnost kao što vi gore rekoh.
Ponavljam vi, da je glavni nedostatak u našoj zajedničkoj borbi, neorganizovanost svih onih koji se bore protiv terora Beogradskog; bez organizovanosti uvjerite se uspjeha nema i neće ga ni biti[8].
Moj adres. Rosijo Krimski, Simferapolj dom 1905 g.
Šaljem Vi moj pozdrav
Ivan Bulatović bivši crnogorski oficir
30. VIII. 31.g.“[9].
(Državni arhiv Crne Gore (DACG), OSIO-NP-Podgorica, IV 1-5(31). Ivan Bulatović, 30. VIII1931 - Peru Gruberu, prepis)
Napomena autora ovog teksta: Simferopolj je grad na poluostrvu Krim u Ukrajini. Ondašnjem Sovjetskom savezu. Od 1992. Simferapolj je glavni grad Krima. Kao što je poznato, Rusija je izvršila, suprotno međunarodnom pravu, okupaciju i aneksiju Krima, koji pripada po pravu suverenoj i nezavisnoj državi Ukrajini, koja je međunarodno priznata sa Krimom u svom sastavu (granicama).
[1] Misli na vladajući poredak i režim.
[2] Umještnosti, sposobnosti.
[3] Grupe, skupine.
[4] Silnu, jaku, moćnu.
[5] Radi se o dr Konstantinu Štaniševu, predsjediku Makedonskog nacionalnog komiteta u Bugarskoj.
[6] Nazad, prije nekoliko dana.
[7] Odavde
[8] Boldovanje je naše.
[9] 1931.
