Srpska pravoslavna crkva decenijama gradi mitološki kult ličnosti crnogorskog vladara i vladike Petra II Petrovića Njegoša. Kler ove paravjerske organizacije, potpomognut tabloidnim glasilima, te Pink i Happy istoričarima i analitičarima, razvio je niz mitova, koji nipošto ne odgovaraju istorijskim činjenicama.
Radi se o jednom iracionalnom, ali za potrebe velikosrpske propagandne mašinerije, veoma svrsishodnom kultu. Temelj je u zloupotrebi Njegoševih djela, naročito Gorskog vijenca.
Mitomanska svijest, naime, nikada nije i neće prihvatiti činjenicu da je srž djela u pjesničkoj slobodi, dakle, izmaštanim i književnim jezikom uobličenim, a ne stvarnim istorijskim događajima.
Dominantno iz Njegoševih stihova, crpili su ideje o povezivanju sa kosovskim junacima i težnjama ka obnovi Dušanovog carstva, uz nezaobilazan prefiks srpski pjesnik. Izmišljeni amanet vraćanja kapele na Lovćen, aktuelizuje se svako malo. Ovaj mit o dugu prema Njegošu, snažno je zastupao Amfilohije Radović, uporedo sa prijedlogom da bude kanonizovan, odnosno proglašen za sveca.
7
Njegov nasljednik, svakodnevno nastavlja propagirati rušenje mauzoleja, čija je izgradnja od strane katolika Ivana Meštrovića prema suludim propagandističkim tvrdnjama, suprotna vladičinim željama.
No, racionalno gledano, promoteri srpstva i srpska crkva, zasigurno nemaju nikakav dug prema vladici, koji je, suprotno njihovoj reinterpretaciji, nepokolebljivo insistirao na upotrebi crnogorskog kao maternjeg jezika, te autokefalnosti crnogorske crkve.
Međutim, zaludan je posao podučavanje polupismenih i neznavenih mitomana, koji i dalje žive u vremenima kosovskih bitaka i bojeva, diveći se izmišljenim junacima. Bit Njegoševe misli, činile su progresivne ideje.
Vizija Crnogoraca kao progresivne i civilizovane nacije neupitna je i u potpunosti se kosi sa današnjim pokušajima nasilnog guranja u nekakve anticivilizacijske torove. Govorio je – Crnogorci ne ljube lance -
O načinu vladavine može se diskutovati, ali se ne može osporiti osnovna premisa kojom se rukovodio, nezavisno od istorijskog konteksta - sloboda, a ne ropstvo pod okriljem jednonacionalnih i imperijalističkih projekata, kako god se nazivali.
Svojevremeno je postreferendumska vlast optuživana da u saradnji sa rukovodstvom Bosne i Hercegovine želi izbaciti Njegoševa djela iz školskih programa i proglasiti ga genocidnim pjesnikom.
Kako izgleda smještanje Njegoševog lika i djela u talog genocidnih politika, pokazuje nam aktuelna vladajuća klika. Kad su osvježivači i najglasniji zaštitnici tzv. njegoševske Crne Gore preuzeli vlast, dan njegovog rođenja 13. novembar, Skupština je izglasala za praznik crnogorske kulture.
Ovim dostignućem na planu očuvanja Njegoševe zaostavštine, hvale se i danas. Bogme su ga sačuvali, poklonivši njegov lik i djelo, kao temelj crnogorskog kulturnog nasljeđa secesionisti Miloradu Dodiku, koji je Njegošev orden uručio animatoru polupijanih i krvožednih hordi, alijas Baja Mali Knindža.
To je onaj pojač velikosrpskog zla, koji je opjevao čiča Dražu i ostatak četničke i neočetničke družine, slaveći njihove zločinačke podvige. Onaj čijim je koncertom, sasvim slučajno, tivatska vlast čestitala Hrvatima katolički Božić.
Sjećate se hajke protiv Andreja Nikolaidisa zbog kritike Njegoša. Mediji bliski vlasti danima su se utrkivali kako bi od Ministarstva kulture i medija dobili potvrdan odgovor o što hitnijem oduzimanju statusa istaknutog kulturnog stvaraoca autoru koji je, kritičkim mišljenjem tobože oskrnavio njegovo ime i crnogorsku kulturnu baštinu.
A povodom dodjele ordena ratnohuškačkom zabavljaču na neustavnoj i zločinačkoj paradi - glasan muk. Vlastodršci, ovoga puta, nijesu postavili čuveno pitanje: „Šta bi Njegoš, da je živ, rekao na ovo?“ Prezirem navedeno pitanje, ali u aktuelnom kontekstu, odgovor mogu naslutiti.
Gnušao bi se rabljenja njegovog imena s ciljem veličanja genocidnih politika i revizionističkog ideološkog pozicioniranja kao negatora svoga crnogorskoga naroda i podržavaoca ideje o zajedničkoj državi svih Srba. Njegoša su srpskom svetu poklonili oni koji su se njime zaklinjali.
Ovako velikodušno bi im i državu predali, poput štafete, ako bi takva odluka zavisila isključivo od njihove volje. U to ne sumnjajte. Čast i bruka žive do vijeka, a nema te vode kojom se „oslobodilačka“ bruka može oprati.
