Ideja da bivši američki predsjednik Donald Tramp, u pauzi sudskih postupaka kopira ili pokušava kopirati ingenioznost programa Evropa sad nije samo neutemeljeno u činjenicama, već predstavlja zlatni primjer crnogorske megaolomanije i kompleksa samovažnosti.
Po karakteru, jedino mu može parirati jedan raniji pokušaj crnogorskog zvaničnika da "posreduje" u pregovorima između SAD i Rusije nedugo nakon nasilne aneksije Krima. Bespredmetno je čak pokušati da se objasni kako zapravo ideja bivšeg predsjednika Trampa nema suštinski veze sa onim što se crnogorskoj javnosti pokušava prezentovati kao ekonomski model "zarada bez rada".
Ideološki crnogorsko društvo je tamo gdje nikad nije ni bilo, čak ni onda kad je cijela država funkcionisala kao poludivlja kasarna sudarena između dvije civilizacije.
Svojevremeno je bivši predsjednik Tramp lamentirajući nad funkcionisanjem NATO izrazio zabrinutost da bi ratobornost Crnogoraca mogla SAD da uvede u novi rat. Cinik bi rekao da upravo okrenutost temama od "kojih se živi", a na koje nas predsjednik Vlade Milojko Spajić upućuje garantuje da Tramp nema od čega da strijepi.
Međutim, postoji jedan drugi segment koji nevoljno povezuje dva političara ali i dva društva. Iako je prva asocijacija žovijalnost i rasterećeni pristup državničkim i srodnim obavezama, sličnost je puno zlokobnija. Spajić poput Trampa nastavlja da bude, voljni ili nevoljni za konačni ishod poptuno irelevantno, učesnik fašizacije crnogorskog društva.
Postoji li razlika između Proud boys-a i raznoraznih paravojnih bratstva ili onih koji su jurišali na Kapitol u odnosu na grupacije predvođene bivšim DF čija meta je bila crnogorska Skupština u predvečerje ulaska u NATO.
Nije li sami Tramp prvi mandat osvojio zahvaljujući direktnom miješanju ruskih službi u američke izbore na veoma sličan način na koji su one iste pokušale neuspjeli državni udar ne bi li na koncu podrškom litijama omogućili anonimnom Spajiću da postane ministar finansija.
Razumije se da za razliku od Trampa, Spajić (samo) legitimizuje fašizam koji emituju njegovi koalicioni partneri, odnosno stvara klimu u kojoj njegovi birači s pravom takvo ponašanje percipiraju kao politički i društveno prihvatljivo. Najbolji primjer za to je posljednji, pleonostično rečeno, degutantni izliv fašizma od strane alt right gradonačelnika Nikšića Marka Kovačević.
51Premijer Spajić u relativizatorskom maniru osuđuje takvu bedastoću, ne prvu razumije se, ali ne povlači politički potez koji bi značio distancu u odnosu na politiku fašizacije društva crnogorskog. Stabilnost iznad svega, razumije se - stabilnost izdaje.
Sve to nas vraća na početnu paralelu. Jedina sličnost je ova zlokobna da su oba političara direktni sudionici sveopšte degradacije svojih društava koja one ideološke potisnute ekstreme sa margine vraćaju u mainstream politiku.
Kvislinštvo, antizapadnjaštvo i sveopšta histerija nacionalizma danas se uspostavljaju kao ključne, temeljne vrijednosti na kojim treba da počiva novo crnogorsko društvo. Jednako kao četništvo koje je početkom devedesetih dobilo novo ruho presvučeno političkim ciljevima tog doba - današnji prvaci crnogorske izdaje hrle u formiranje novog iskaza nacionalšovinzma koji u sebi objedinjuje mržnju prema političkom Zapadu skoro isto koliko i inherentnu islamofobiju.
Politički kišobran takvog projekta je premijer Spajić, nevoljno pretpostavljam, jer je samo to alternativa bavljenju korejskim kripto bašibozucima koji ostavljaju tragove. Do čije pećine vode ti tragovi ostaje da vidimo - moguće i da se tu krije još jedna sličnost sa bivšim predsjednikom Trampom koja na prvi pogled nije toliko jasna.
Kako god - ideološki crnogorsko društvo je tamo gdje nikad nije ni bilo, čak ni onda kad je cijela država funkcionisala kao poludivlja kasarna sudarena između dvije civilizacije.
